Να που τελικά όλους τους αφήνω κι όλο πίσω γυρίζω. Λες και μου πετάνε κανένα από εκείνα τα βρώμικα και σκουριασμένα κέρματα που βρίσκεις κοντά στις άκρες των υπονόμων. Παρκάρεις την Ferrari σου στην γωνία και βουτάς το κλειδί σου στην ξεραμένη λάσπη, γιατί κάτι, λέει, σου γυάλισε.
Καλύτερα να μασήσω την πένα μου.
Ferrari άλλωστε δεν έχω, αν και τελικά είναι πιο πιθανό να βρω μία στο υπόγειό μου παρά να φάω το δρόμο μου μέσα από τις λαμαρίνες που έχουν στοιβαχθεί στα πεζοδρόμια της Αθήνας. Κάτι σαν τον Κάφκα στην Ακτή και τους πάκους αδιάβαστων BD που έχουν μαζευτεί στο κομοδίνο μου.
Ναι, είναι κι αυτό, καλά καταλάβατε, επέστρεψα στα αναδασωτέα εδάφη της πατρίδος. Αναδασωτέα, όπως “αν δω σωτηρία (σφύρα μου)”. Ευτυχώς που πήγε ο Γιωργάκης, the Pickboy, να επιθεωρήσει την καταστροφή - δύσκολη η διαδικασία της καταμέτρησης.
Μπορώ να κοιμηθώ πλέον ήσυχη το βράδυ.
Από την άλλη,σαράντα-πέντε λεπτά στο όρθιο για να μου βγάλουν καινούρια φοιτητική, δε λέω, το άξιζε, αλλά έπρεπε να έχω καταλάβει ότι δε χρειαζόταν από την υπερσύγχρονη, απλή και συνεχώς up to date ιστοσελίδα τους. Αναρωτιέμαι τι κάνουν όλο το πρωί οι Γάλλοι αφού δεν πίνουν τόσο μεγάλους καφέδες όπως εμείς... (μάλλον την πέφτουν στα μύδια και τις πατάτες που τα ψαρεύουν με αγκίστρι κάθε πρωί στις 6. Σερβίρονται ζεστά).
Πάω για καφέ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου