Ο Αντισατανιστής Ξαναχτυπά

Ου να μου χαθείτε αλήτες!

Μπορείς να επιβιώσεις;

Κατευθείαν από Ιαπωνία

Για mecha-fans:

(12 times...???)

Για υδραυλικούς (ή τον super Mario):


Για προληπτικούς:


Κάντε ένα διάλειμμα:


Για όσους έχουν οικολογικές ανησυχίες:


Για πιθήκους:


Για άλογα:


Και για τους υπόλοιπους:

Στην υγειά τους!

Καρροτέν κανείς;

Η Κατάρα

Τα καγκούρια βγήκαν παγανιά. ΒΡΟΥΥΥΥΥΥΜ περνάνε με το σαραβαλάκι τους, στα 100db η μουσική. Νομίζεις ότι θα εκραγούν στο τέλος και τα κομμάτια θα σκορπίσουν στην άσφαλτο, πάνω στο πτώμα της γάτας που σαπίζει στο ίδιο χαντάκι το τελευταίο δεκαπενθήμερο. Το ψάρι άλλαξε ανήσυχα πλευρό.
“Μαμά, μαμά, τι μου έφερες;”
“Γγκκρααααααργγγκκκκχχχχ....!”
Η μαμά έγινε ζόμπι κι άρχισε να τρώει με μανία το γλυκό του κουταλιού από την κατσαρόλα.
Το παιδάκι, λέει, ήταν γιος εφοπλιστή, λονδρέζικης καταγωγής. Ο πατέρας είχε πεθάνει από καρδιακή προσβολή, καθώς απατούσε τη γυναίκα του με την ξανθιά γαλλίδα υπηρέτρια.
Το ψάρι ξύπνησε από τον ήχο της σκούπας. Κάτι λάθος πρέπει να θυμόταν από εκείνη την ταινία. Κοίταξε τριγύρω με την ελπίδα η σκούπα να μεταμορφωθεί σε ότομποτ. Αντ' αυτού αντίκρισε το Μέγκατρον να το κοιτάζει απειλητικά πάνω απ' το κρεββάτι εκτοξεύοντας κατάρες. Μία από αυτές το πέτυχε στον αριστερό ώμο, ρίχνοντάς το στο πάτωμα, κι από κει στο μπαλκόνι με τα μούσμουλα. Καθώς ο σκύλος έβαλε προσεχτικά τα δυο του πόδια στην κουπαστή για να κόψει ένα φρούτο απ' το δέντρο, το ψάρι βρήκε ευκαιρία και παρκούριασε την κουπαστή και το δέντρο, μέχρι που έσκασε με την ουρά στο πεζοδρόμιο.
Χαλάλι. Ο αθηναϊκός αέρας για μια ακόμη φορά μοσχοβολούσε μόσχο και μοσχούλα. Φτωχό ζώο, η μοσχούλα, αγαπούσε την ελληνική επαρχία, ήταν φιλότιμο και θεοσεβούμενο. Το ψάρι όμως, γνωστό για τις αναρχικές του τάσεις, έκανε πώς δε την είδε και έστριψε αμέσως στην επόμενη γωνία.
Τότε ο υποψήφιος βουλευτής του ΠΑ.ΡΑ.ΤΡΙ.ΧΑ. στη β' Αθηνών κύριος Χαρλελές έστειλε ομαδικό SMS. Όλα τα κινητά καταστράφηκαν.

Μόνο η πουλότσιχλα μας σώζει, μόνο.
Και οι Ισχυροί.

Το Ξύλινο Πρόβατο

Η Ιοκάστη σκούπισε βιαστικά τον ιδρώτα απ το πρόσωπό της κρατώντας την ομπρέλα παραμάσχαλα. Πέταξε το πλατύγυρο καπέλο της στην κρεμάστρα και στρώθηκε στον καναπέ κάτω απ το κλιματιστικό. Άνοιξε την ομπρέλα και τη στερέωσε δίπλα στο τραπεζάκι. Το ψάρι τη στραβοκοίταξε και γύρισε στην οθόνη του.

function Heat() {

$geekfish = New Fish();

while ( $geekfish->ispatient() && aircondition() ) {

$geekfish->drink_cold_coffee();

$geekfish->write_code( );

$geekfish->study();

$geekfish->translate();

}

if ( sunset() ) {
return $geekfish->go_out();
}

else {

$geekfish->isdisturbed( ' Iokasti' );
}
Heat();
}


Ο ήλιος έπεσε και το ψάρι, έχοντας σπάσει πια εντελώς τα νεύρα της Ιοκάστης, βγήκε επιτέλους απ' το σπίτι. Το ξύλινο πρόβατο γύρο από τον δεξί του καρπό άνοιξε το μοναδικό μάτι που του είχε απομείνει και παρατήρησε το δρόμο. Η γύρη από τα δέντρα είχε καλύψει το πεζοδρόμιο, τα αυτοκίνητα, τις ρόδες, τα σκουπίδια και τα χαντάκια – κυρίως τα χαντάκια... Όλα ήταν πράσινα, νόμιζες πως αποφάσισαν να φτιάξουν ένα πάρκο στο κέντρο της Αθήνας – κάτι τέτοιο βέβαια ήταν αδύνατον. Το ψάρι θυμήθηκε τα ραδιενεργά απόβλητα πέρσι τέτοια εποχή στην πλατεία Συντάγματος. Και τη λούπα.

Ο ήλιος έπεσε και το ψάρι, έχοντας....

Ο ήλιος έπεσε και το ψάρι, έχοντας...

Το νόμισμα εξαφανίστηκε διακριτικά σε μία απ τις τσέπες του παντελονιού, ή και στην άκρη της γλώσσας. Ο ήχος που ακούστηκε όμως καθώς αυτό έπεσε στον μεταλλικό κουβά δεν άφησε πολλές αμφιβολίες στους παρευρισκομένους. Το παιδί υποκλίθηκε, σκίζοντας κατά λάθος την εφημερίδα του μάγου στα δύο, και το ψάρι αποφάσισε να συνεχίσει τη βόλτα του. Αργότερα άκουσε πως ο μάγος, χάνοντας την ψυχραιμία του, μεταμόρφωσε το νεαρό βοηθό του σε ένα μικρό φινετσάτο κουμπί από ελεφαντόδοντο, κάτι που προκάλεσε την οργή εκατοντάδων μαχόμενων για την προστασία των ζώων επί των αφρικανικών εδαφών.

Η φινέτσα και ο λύκος. Ο λυκος μόνος του, τριγυρίζει τριγύρω, γύρω, γύρω...

Loop {!}

Το ουδέτερο πράσινο φύλο.

Ευτυχώς, σχεδόν κανείς δεν τρώει τέτοια ψάρια στις μέρες μας.

ο Ληστής και το Πέμπτο Στοιχείο

“Ω, πόνοι!” αναστέναξε το ψάρι.

Με ένα κόμπο στο λαιμό κατέβασε το τελευταίο επεισόδιο heroes και κάθισε βαθιά στην πολυθρόνα του.

Το προηγούμενο βράδυ η Κάρτα του είχε πει πως δεν ήθελε να το ξαναδεί ποτέ.

“Μα δεν τελείωσα!” της είχε πει πανικόβλητο – ήξερε όμως πως οι σοβαροί άνθρωποι σπάνια τρύπωναν στις δουλειές των άλλων και έβγαιναν αλώβητοι. Ίσως να ήταν η στολή παραλλαγής που έφταιγε, όμως ο τόπος είχε γεμίσει φύλλα και ξερά κλαδάκια μέχρι το πρωί, κάτι που δεν άρεσε καθόλου ούτε στην Κάρτα ούτε στον σωματοφύλακά της, και έτσι βρέθηκε στο κενό, να επιπλέει ανάποδα στη λιμνούλα με τα αντίστροφα λογικά προβλήματα.

Τα μάτια του θόλωσαν. Σκέφτηκε το κάθε στοιχείο μέσα σε ένα άλλο στοιχείο, έβαλε πλαίσια, τα ξεχώρισε, άφησε χώρο, έκλεισε κενά, και ξαναπροσέθεσε στοιχεία, ξανά, και ξανά, και ξανά – μέχρι που το ξύπνησε το εισερχόμενο SMS. Ήταν η Αντικειμενοστρέφεια. Ξύπνησε τρομαγμένο, αυτή τη φορά στ' αλήθεια, και κάθισε πάλι μπροστά στην οθόνη. Το περίμενε αρκετή δουλειά.

Φαντάσου να ξύπναγε το άλλο πρωί με άλλα 2 ψαράκια να κλαίνε μέσα στη γυάλα..

Δεν γίνεται, θα έπρεπε να ξαναβρεί την Κάρτα. Ή ίσως και όχι. Το πρότυπο μαμά και ψάρι δεν ήταν άλλωστε για κανέναν ιδανικό, ακόμα και με την υποστήριξη της καρτοκινητής. Αν όμως...;

Μπρρρρ.

Ξύπνησε ξανά και έπεσε με τα μούτρα στις συναρτήσεις.

Η Επιστροφή

Να που τελικά όλους τους αφήνω κι όλο πίσω γυρίζω. Λες και μου πετάνε κανένα από εκείνα τα βρώμικα και σκουριασμένα κέρματα που βρίσκεις κοντά στις άκρες των υπονόμων. Παρκάρεις την Ferrari σου στην γωνία και βουτάς το κλειδί σου στην ξεραμένη λάσπη, γιατί κάτι, λέει, σου γυάλισε.

Καλύτερα να μασήσω την πένα μου.

Ferrari άλλωστε δεν έχω, αν και τελικά είναι πιο πιθανό να βρω μία στο υπόγειό μου παρά να φάω το δρόμο μου μέσα από τις λαμαρίνες που έχουν στοιβαχθεί στα πεζοδρόμια της Αθήνας. Κάτι σαν τον Κάφκα στην Ακτή και τους πάκους αδιάβαστων BD που έχουν μαζευτεί στο κομοδίνο μου.

Ναι, είναι κι αυτό, καλά καταλάβατε, επέστρεψα στα αναδασωτέα εδάφη της πατρίδος. Αναδασωτέα, όπως “αν δω σωτηρία (σφύρα μου)”. Ευτυχώς που πήγε ο Γιωργάκης, the Pickboy, να επιθεωρήσει την καταστροφή - δύσκολη η διαδικασία της καταμέτρησης.

Μπορώ να κοιμηθώ πλέον ήσυχη το βράδυ.

Από την άλλη,σαράντα-πέντε λεπτά στο όρθιο για να μου βγάλουν καινούρια φοιτητική, δε λέω, το άξιζε, αλλά έπρεπε να έχω καταλάβει ότι δε χρειαζόταν από την υπερσύγχρονη, απλή και συνεχώς up to date ιστοσελίδα τους. Αναρωτιέμαι τι κάνουν όλο το πρωί οι Γάλλοι αφού δεν πίνουν τόσο μεγάλους καφέδες όπως εμείς... (μάλλον την πέφτουν στα μύδια και τις πατάτες που τα ψαρεύουν με αγκίστρι κάθε πρωί στις 6. Σερβίρονται ζεστά).

Πάω για καφέ.

Το κλείνουμε το μαγαζί

Λοιπόν παιδιά, επειδή δεν έχω ανεβάσει τίποτα εδώ πέρα για πολύ καιρό λέω να το καταργήσω αυτό το blogάκι. Δεν έχω αποφασίσει αν θα το σβήσω ακόμα. Θα συνεχίσω πάντως να ανεβάζω ό,τι ανοησία μου έρθει στο μυαλό στις Τρελλές.
Well, you all know where to find me if you feel like it.
Fairwell :)

Πέντε πράγματα για τον υπέροχο εαυτό μου

Χα! Δε θα τα γράψω εδώ όμως! Instead, θα προσκαλέσω τις τρελλές. God help us. God help us all.

OMG!

JESUS CHRIST!!! AΠΙΣΤΕΥΤΟ! Έγινε ΑΝΤΡΑΣ!!!

Ω, Θεοί!!! Ι can't breathe!

Ναι, αυτή τη στιγμή κοιτάτε τον "Ηarry Potter" κυρίες και κύριοι...Αυτό το ΜΑΝΑΡΙ είναι ο Dan !!! EΠΙΤΕΛΟΥΣ δικαιώθηκα για αυτό που έλεγα πριν 4 χρόνια...Ενθυμείται καμιά από τις τρελές? Το έλεγα ότι εκείνο το φλωράκι με τα ποντικίσια μαλλιά θα γίνει μια μέρα ΚΑΙ ΓΑΜΩ ΤΟΥΣ ΑΝΤΡΕΣ!!! Ναι, αυτή η μέρα έφτασε: Πρωταγωνιστεί σε θεατρικό έργο ("Εquus") όπου και εμφανίζεται ολόγυμνος στη σκηνή. Αααχχχ... ΜΑΝΑΡΙ ΜΟΟΟΥΥΥΥ!!!!!

(αχ, κοιτάξτε το μουσάκι, κοιτάξτε το κορμί, κοιτάξτε το βλέμμα...) ΤΟΝ ΘΕΛΩ! ΤΩΡΑ!!!

*Who knew there was a hunk trapped inside a geeky boy wizard's body? I feel so dirty and turned on... Is this legal?

(Το κείμενο αυτό πάρθηκε από ένα άλλο βλογ όπου αφού η εικόνα παραλάχθηκε από μένα το post έπαψε να είναι ευπρόσδεκτο, οπότε αναγκαστικά το μετέφερα εδώ κατόπιν αδείας της συγγραφέως του. Το κείμενο γράφτηκε πριν την επέμβαση στην εικόνα.)

Η Κραυγή

Έφοδοοοος!!!!

-φώναξε ο μικρός πίθηκος.

Τα μουχλιασμένα κρουασάν,

αποθέτοντας την τελευταία τους πνοή

στα βάθη της τουαλέτας,

άφησαν ένα ίχνος λιωμένου βουτύρου

να σιγοβράζει στο φως του ήλιου

πάνω, ψηλά, στις πολεμίστρες.

Μπανανοφόροι εμπρός!!!

-το σύνθημα όλο και δυνάμωνε

στον μυρωδάτο, βουτυρώδη αέρα…

Τα κρουασάν λύγισαν (κι άλλο).

Η τελευταία πύλη έπεσε.

Η μάχη είχε πια χαθεί

για τα ελάχιστα εναπομείναντα απάτητα κουμπιά.

Έφοδοοοος!!!!

-ούρλιαξε για τελευταία φορά ο μικρός πίθηκος,

και η φωνή του χάθηκε μέσα στην οχλοβοή

και τις κραυγές της μάχης,

σαν πένα που πέφτει απαλά

-και βίαια συγχρόνως-

μέσα σε ηχείο κλασσικής κιθάρας…