Το Ξύλινο Πρόβατο

Η Ιοκάστη σκούπισε βιαστικά τον ιδρώτα απ το πρόσωπό της κρατώντας την ομπρέλα παραμάσχαλα. Πέταξε το πλατύγυρο καπέλο της στην κρεμάστρα και στρώθηκε στον καναπέ κάτω απ το κλιματιστικό. Άνοιξε την ομπρέλα και τη στερέωσε δίπλα στο τραπεζάκι. Το ψάρι τη στραβοκοίταξε και γύρισε στην οθόνη του.

function Heat() {

$geekfish = New Fish();

while ( $geekfish->ispatient() && aircondition() ) {

$geekfish->drink_cold_coffee();

$geekfish->write_code( );

$geekfish->study();

$geekfish->translate();

}

if ( sunset() ) {
return $geekfish->go_out();
}

else {

$geekfish->isdisturbed( ' Iokasti' );
}
Heat();
}


Ο ήλιος έπεσε και το ψάρι, έχοντας σπάσει πια εντελώς τα νεύρα της Ιοκάστης, βγήκε επιτέλους απ' το σπίτι. Το ξύλινο πρόβατο γύρο από τον δεξί του καρπό άνοιξε το μοναδικό μάτι που του είχε απομείνει και παρατήρησε το δρόμο. Η γύρη από τα δέντρα είχε καλύψει το πεζοδρόμιο, τα αυτοκίνητα, τις ρόδες, τα σκουπίδια και τα χαντάκια – κυρίως τα χαντάκια... Όλα ήταν πράσινα, νόμιζες πως αποφάσισαν να φτιάξουν ένα πάρκο στο κέντρο της Αθήνας – κάτι τέτοιο βέβαια ήταν αδύνατον. Το ψάρι θυμήθηκε τα ραδιενεργά απόβλητα πέρσι τέτοια εποχή στην πλατεία Συντάγματος. Και τη λούπα.

Ο ήλιος έπεσε και το ψάρι, έχοντας....

Ο ήλιος έπεσε και το ψάρι, έχοντας...

Το νόμισμα εξαφανίστηκε διακριτικά σε μία απ τις τσέπες του παντελονιού, ή και στην άκρη της γλώσσας. Ο ήχος που ακούστηκε όμως καθώς αυτό έπεσε στον μεταλλικό κουβά δεν άφησε πολλές αμφιβολίες στους παρευρισκομένους. Το παιδί υποκλίθηκε, σκίζοντας κατά λάθος την εφημερίδα του μάγου στα δύο, και το ψάρι αποφάσισε να συνεχίσει τη βόλτα του. Αργότερα άκουσε πως ο μάγος, χάνοντας την ψυχραιμία του, μεταμόρφωσε το νεαρό βοηθό του σε ένα μικρό φινετσάτο κουμπί από ελεφαντόδοντο, κάτι που προκάλεσε την οργή εκατοντάδων μαχόμενων για την προστασία των ζώων επί των αφρικανικών εδαφών.

Η φινέτσα και ο λύκος. Ο λυκος μόνος του, τριγυρίζει τριγύρω, γύρω, γύρω...

Loop {!}

Το ουδέτερο πράσινο φύλο.

Ευτυχώς, σχεδόν κανείς δεν τρώει τέτοια ψάρια στις μέρες μας.

ο Ληστής και το Πέμπτο Στοιχείο

“Ω, πόνοι!” αναστέναξε το ψάρι.

Με ένα κόμπο στο λαιμό κατέβασε το τελευταίο επεισόδιο heroes και κάθισε βαθιά στην πολυθρόνα του.

Το προηγούμενο βράδυ η Κάρτα του είχε πει πως δεν ήθελε να το ξαναδεί ποτέ.

“Μα δεν τελείωσα!” της είχε πει πανικόβλητο – ήξερε όμως πως οι σοβαροί άνθρωποι σπάνια τρύπωναν στις δουλειές των άλλων και έβγαιναν αλώβητοι. Ίσως να ήταν η στολή παραλλαγής που έφταιγε, όμως ο τόπος είχε γεμίσει φύλλα και ξερά κλαδάκια μέχρι το πρωί, κάτι που δεν άρεσε καθόλου ούτε στην Κάρτα ούτε στον σωματοφύλακά της, και έτσι βρέθηκε στο κενό, να επιπλέει ανάποδα στη λιμνούλα με τα αντίστροφα λογικά προβλήματα.

Τα μάτια του θόλωσαν. Σκέφτηκε το κάθε στοιχείο μέσα σε ένα άλλο στοιχείο, έβαλε πλαίσια, τα ξεχώρισε, άφησε χώρο, έκλεισε κενά, και ξαναπροσέθεσε στοιχεία, ξανά, και ξανά, και ξανά – μέχρι που το ξύπνησε το εισερχόμενο SMS. Ήταν η Αντικειμενοστρέφεια. Ξύπνησε τρομαγμένο, αυτή τη φορά στ' αλήθεια, και κάθισε πάλι μπροστά στην οθόνη. Το περίμενε αρκετή δουλειά.

Φαντάσου να ξύπναγε το άλλο πρωί με άλλα 2 ψαράκια να κλαίνε μέσα στη γυάλα..

Δεν γίνεται, θα έπρεπε να ξαναβρεί την Κάρτα. Ή ίσως και όχι. Το πρότυπο μαμά και ψάρι δεν ήταν άλλωστε για κανέναν ιδανικό, ακόμα και με την υποστήριξη της καρτοκινητής. Αν όμως...;

Μπρρρρ.

Ξύπνησε ξανά και έπεσε με τα μούτρα στις συναρτήσεις.

Η Επιστροφή

Να που τελικά όλους τους αφήνω κι όλο πίσω γυρίζω. Λες και μου πετάνε κανένα από εκείνα τα βρώμικα και σκουριασμένα κέρματα που βρίσκεις κοντά στις άκρες των υπονόμων. Παρκάρεις την Ferrari σου στην γωνία και βουτάς το κλειδί σου στην ξεραμένη λάσπη, γιατί κάτι, λέει, σου γυάλισε.

Καλύτερα να μασήσω την πένα μου.

Ferrari άλλωστε δεν έχω, αν και τελικά είναι πιο πιθανό να βρω μία στο υπόγειό μου παρά να φάω το δρόμο μου μέσα από τις λαμαρίνες που έχουν στοιβαχθεί στα πεζοδρόμια της Αθήνας. Κάτι σαν τον Κάφκα στην Ακτή και τους πάκους αδιάβαστων BD που έχουν μαζευτεί στο κομοδίνο μου.

Ναι, είναι κι αυτό, καλά καταλάβατε, επέστρεψα στα αναδασωτέα εδάφη της πατρίδος. Αναδασωτέα, όπως “αν δω σωτηρία (σφύρα μου)”. Ευτυχώς που πήγε ο Γιωργάκης, the Pickboy, να επιθεωρήσει την καταστροφή - δύσκολη η διαδικασία της καταμέτρησης.

Μπορώ να κοιμηθώ πλέον ήσυχη το βράδυ.

Από την άλλη,σαράντα-πέντε λεπτά στο όρθιο για να μου βγάλουν καινούρια φοιτητική, δε λέω, το άξιζε, αλλά έπρεπε να έχω καταλάβει ότι δε χρειαζόταν από την υπερσύγχρονη, απλή και συνεχώς up to date ιστοσελίδα τους. Αναρωτιέμαι τι κάνουν όλο το πρωί οι Γάλλοι αφού δεν πίνουν τόσο μεγάλους καφέδες όπως εμείς... (μάλλον την πέφτουν στα μύδια και τις πατάτες που τα ψαρεύουν με αγκίστρι κάθε πρωί στις 6. Σερβίρονται ζεστά).

Πάω για καφέ.